Mijn ervaring

Een aantal weken geleden wist ik nog weinig af van mijn onderwerp.
Je weet dat ze er zijn, maar ik heb eigenlijk helemaal geen contact met een asielzoeker.
Niemand in mijn omgeving is asielzoeker, maar we leven eigenlijk dagelijks om elkaar heen.
Nu je gefocust bent op vluchtelingen of asielzoekers merk je pas hoeveel mensen er hier op zoek zijn naar een eigen plekje en hoe dichtbij dat eigenlijk is.
Na veel informatie te hebben ingewonnen, heb ik 2 interviews afgelegd.
Het eerste interview heeft me echt een ander gevoel gegeven. Niet dat mijn kijk veranderd is op asielzoekers, maar ik schrok van de manier waarop mensen met je omgaan als je dat soort mensen benaderd. Bij het tweede interview had ik dat totaal niet, dat was alleen een beetje raar omdat ik hem niet kende. Bij het eerste interview was dat natuurlijk ook het geval maar de omsatndigheden waren hier wat extremer. Ik was namelijk ook nog nooit in een gevangenis geweest. Bij binnenkomst mocht ik mijn eigen spullen niet mee naar binnen nemen, alleen kleingeld. Zelfs geen pen en papier! Lastig als je een interview af wil leggen. Ik kwam een ruimte binnen waar Suren al aan een tafel zat. Ik mocht, tenminste dat gevoel kreeg ik daar, even snel met hem praten en dan weer snel weg. Maargoed, het gesprek liep stroef, naar mijn idee was deze man de weg een beetje kwijt. Ik zat daar, eigenlijk wou ik heel hard wegrennen, maar toen deze man eindelijk een beetje begon te vertellen was ik toch wel erg onder de indruk wat hun allemaal moeten doormaken, ik kreeg er kippenvel van. En ook van het gevoel dat ik daar binnen kreeg: een omgeving waar ze me weg willen hebben. En dat is nou ook precies wat asielzoekers ervaren hier in Nederland.
2 woorden die ik hierbij koppel qua gevoel is dus kippenvel en cel, misschien dat ik hiermee verder kan.